samoprezentacja

(1) S. autentyczna - obiektywny obraz JA seksualnego, poczucie własnej wartości, świadomości swoich wad i zalet, dążenie do kontaktów z ludźmi sprzyja przedstawianiu się takim, jakim się jest naprawdę. Ważne jest jednak, aby bliska osoba zaakceptowała nas. Jeżeli zauważa się skłonność partnera do przypisywania nam nieistniejących cech, wówczas koryguje się fałszywe wyobrażenie. W życiu seksualnym wyraża się więc siebie, swoje oczekiwania i potrzeby; sztuka miłosna staje się spontaniczna, naturalna. (2) S. konwencjonalna - przedstawianie siebie tak, jak to wypada, jak "przystoi"; zakładanie maski dostosowanej do sytuacji, do obowiązujących konwenansów. Udaje się brak zainteresowania rozmową o sprawach seksu. Bardzo często kobiety w sytuacjach intymnych zachowują się biernie, wbrew odczuwanym potrzebom, "bo tak należy", inicjatywę seksualną pozostawiając mężczyźnie, "bo to rola mężczyzny" itp. (3) S. manipulacyjna - przedstawianie siebie tak, aby uzyskać oczekiwany efekt, stworzyć u drugiej osoby pożądany obraz. Jeżeli kobieta wyczuwa, że dla partnera (na którym jej bardzo zależy) ważne jest udane współżycie seksualne i zgodność temperamentów, wówczas udaje satysfakcję, stwarza pozory dopasowania seksualnego. (4) S. kompensacyjna - poczucie mniejszej wartości, kompleksy, nieudane doświadczenia seksualne i wiążące się z nimi przykre przeżycia często prowadzą do zachowania, które ma na celu przekonanie drugiej osoby o swych wartościach seksualnych. (5) S. narcystyczna - przekonanie o swej atrakcyjności, erotyczności, potwierdzanej na co dzień komplementami, adoracją, zainteresowaniem. Jest to typowe np. u mężczyzn typu sex-man, a także u kobiet o skłonnościach erotycznych. Partnera sprowadza się do roli podrzędnej. W pieszczotach miłosnych oczekuje się zachwytów i adoracji, jeżeli nawet przejawia się w nich aktywność, to tylko po to, aby zyskać podziw i wdzięczność partnera. (6) S. dysocjacyjna - sprzeczna, zmienna osoba przedstawia się w różnym świetle, oscylując między poczuciem niższości a wysoką samooceną. Nieudane współżycie powoduje, że zachowanie ma cechy samoponiżające: "do niczego się nie nadajemy", sukces wyzwala natomiast pewność siebie, poczucie swojej wartości. Ta zmienność jest charakterystyczna dla osób z zaburzeniami neurotycznymi.