postawa polegająca na ujmowaniu rzeczywistości w sposób zniekształcony przez subiektywne odczucia, uznawanie ich za najważniejsze, jedynie słuszne, ocenianie wszystkiego z punktu widzenia własnego ja; J. Piaget i E. Claparde uznawali e. za normalny etap rozwojowy charakteru dziecka (od 4. do 6. roku życia), pośrednie ogniwo między czystym egoizmem wczesnego dzieciństwa a postawą aspołeczną lat późniejszych; wobec człowieka dorosłego, dla którego e. powinien być etapem minionym, określenie ma charakter pejoratywny.
- egocentryzm, sposób myślenia i działania...
- męskość, zespół cech biologicznych...
- związek neurotyczny, związek partnerski,...