hylemorfizm
(z grec. hyle - materia, morfe - forma) termin wypracowany w kręgach neoscholastyki XIX w. na oznaczenie takiej interpretacji Arystotelesowej koncepcji bytu materialnego, według której składa się on z materii i formy. W postaci skrajnej h. występuje u Awicebrona, Aleksandra z Hales, św. Bonawentury i R. Bacona utrzymujących, że także stworzenia duchowe są złożeniem formy i materii.