(filoz.)
u neoplatoników (Plotyn) pojęcie wykorzystywane dla oznaczenia bytu wyłaniającego się w procesie emanacji z absolutu; w nauce o Trójcy św. h. oznacza specyficzną istotę każdej z trzech osób, różną od jednej wspólnej boskiej natury; w chrystologii h. służy określeniu jedności osoby Chrystusa w dwoistości natury boskiej i ludzkiej (unia hipostatyczna); w filozofii współczesnej h. nabrała sensu pejoratywnego i oznacza przypisywanie realnego istnienia przedmiotom fikcyjnym lub odrębnego bytu właściwościom lub relacjom, takim jak np. "piękno", "człowiek w ogóle".
- HIPOSTAZA, (genet.)
- HIPOSTAZA, (med.)
- ŻYDOWSKA FILOZOFIA ŚREDNIOWIECZNA, rozwijana X-XIV w. przez...