biblijny lud Gomer
koczowniczy lud prawdopodobnie pochodzenia irańskiego, zamieszkujący w starożytności stepy nad M. Czarnym. Wspomniany w „Odysei” (VIII w. p.n.e.); w źródłach asyryjskich występowali pod nazwą Gimirri, w biblijnej Księdze Rodzaju nazwani zostali ludem Gomer. Do uformowania się kultury K. doszło na przełomie II i I tysiąclecia przed Chr; pustynnienie stepów spowodowało porzucenie przez zamieszkującą je ludność rolniczą osiadłego trybu życia i gospodarowania i przejście do nomadycznego pasterstwa; koczownicy łączyli się w niezbyt wielkie grupy (do kilkuset osób), które podążały wraz ze stadami koni i bydła, nie zakładając stałych osiedli i przemieszczając się stale w poszukiwaniu nowych pastwisk; jednym z celów tych migracji stały się stepowe obszary Wielkiej Niziny Węgierskiej, które K. podbili a pojedyncze grupy koczowników dotarły nawet na Półwysep Iberyjski. Niektóre grupy K. (byli to Sigynnowie) osiedliły się w IX w. na trawiastych równinach dorzecza środkowej Cisy. Nacisk Scytów spowodował przemieszczenie się innej części K. poprzez Kaukaz na obszar Azji Mniejszej (zapewne około 715 r. p.n.e.). Uczestniczyli oni około r. 675 p.n.e. w walkach z Medami. W 660 r. p.n.e. K. dotarli do Azji Mniejszej wzdłuż północnych i zachodnich wybrzeży Morza Czarnego, zagarniając po drodze trackie plemię Trerów, z którymi wspólnie w 654 r. p.n.e. zniszczyli państwo lidyjskie.