ogólnie dziedzina nauki powstała na przełomie XVIII i XIX w., obejmująca filologię języków słowiańskich, literaturę i folklor, a czasem także archeologię i historię narodów słowiańskich; w Polsce pot. nauka zajmująca się językami, literaturą i etnografią innych narodów słowiańskich; szczególną rolę w tworzeniu s. odegrał Czech J. Dobrovský, a także J.B. Kopitar, A. Ch. Wostokow, P. Šafarik; w XIX w. przyczyniła się do rozbudzenia świadomości nar. różnych grup słowiańskich i poczucia ich wspólnoty; odkryto i wydano wiele zabytków piśmiennictwa, publikowano słowniki; na pocz. XX w. ważną rolę odegrał ośr. slawistyczny w Lipsku; po II woj. świat. s. rozwija się w środowiskach uniwersyteckich na całym świecie (na Zach. z największym naciskiem na rusycystykę); w Polsce początki s. to badania hist. (W. Surowiecki, I. Rakowiecki, J. Lelewel) i hist.-lit. (m.in. A. Mickiewicz) oraz imponujący słownik B. Lindego; dla rozwoju polskiej s. duże zasługi wnieśli J. Baudouin de Courtenay, K. Nitsch, T. Lehr-Spławiński, W. Doroszewski, F. Sławski, S. Urbańczyk; szczególne miejsce zajmuje wielokierunkowy dorobek A. Brücknera i J. Krzyżanowskiego.
- filologia nowożytna, (neofilologia)
- Dobrovsk Josef, (1753-1829)
- DOBROVSKÝ Josef, (1753-1829)