barwne związki organiczne pochodzenia naturalnego lub otrzymywane syntetycznie, mające zdolność barwienia różnego rodzaju materiałów: włókien naturalnych, sztucznych, skór, papieru, tworzyw sztucznych, artykułów spożywczych; do b. zalicza się także środki fluoryzujące oraz pigmenty nieorganiczne; chemicznie b. dzielą się ze względu na posiadany układ chromoforowy, będący podstawowym elementem ich budowy (b. karbocykliczne lub heterocykliczne); w praktyce stosuje się podział b. z punktu widzenia techniki farbowania na: bezpośrednie, zaprawowe, kadziowe, siarkowe, wywoływane (wytwarzane wprost na włóknie lodowe barwniki) i pigmenty ( zawiesinowe barwniki) oraz na rozpuszczalne i nierozpuszczalne w wodzie; wartość użytkowa b. zależy od otrzymanych wybarwień oraz odporności na światło, środki piorące, tarcie, pot itp. Do połowy XIX w. stosowano jedynie b. pochodzenia naturalnego (m.in. indygo, alizarynę, purpurę tyryjską); pierwszymi syntetycznymi były: fuksyna (1855) i moweina (1856), a odkrycie (1857) związków diazoniowych dało początek syntezie najliczniejszej grupy b. azowych; ob. na skalę przemysłową stosuje się wyłącznie b. syntetyczne, których największym odbiorcą jest przem. włókienniczy oraz papierniczy, poligraficzny, skórzany, tworzyw sztucznych, farmaceutyczny, kosmetyczny.
- REAKTYWNE BARWNIKI, barwniki helaktynowe
- ODDECHOWE BARWNIKI, barwniki krwi
- SUBSTANTYWNE BARWNIKI, barwniki bezpośrednie...