także ALDOBRANDESKA (1249-1309)
– nie wiemy wszystkiego o jej życiu; pewne jest tylko, że jako bezdzietna wdowa poświęciła się ascezie i jałmużnictwu. Zamieszkała opodal Sieny w niewielkiej pustelni, gdzie dostąpiła wielu wizji. Cały swój dobytek rozdała ubogim – do ostatniego kubka, tak że sama musiała pić wodę z tykwy. Później, porzuciwszy eremicki żywot, posługiwała chorym w szpitalu. Ekstatyczne stany, jakich doznawała, ściągnęły na nią drwiny personelu szpitalnego; dręczono ją, kłując nożami i szpilkami, przypalając płomieniem pochodni. Jej zdumiewająca pokora i dobroć w końcu do tego stopnia przekonały otoczenie, że zmarła w aurze świętości. Zachowały się przekazy o kilku przypadkach cudownych uzdrowień, jakie dokonały się za jej sprawą. Wspominana – 26 kwietnia.