(ok. 1220-63)
– był synem Jarosława, księcia Nowogrodu. W 1236 objął w tym księstwie rządy, które rozciągnął następnie na księstwa kijowskie i włodzimierskie. Sławę utalentowanego wodza zyskał w wojnach ze Szwedami, Litwą i Kawalerami Mieczowymi. W 1240 roku zadał Szwedom druzgocącą klęskę nad Newą, co zapewniło mu przydomek „Newskiego”. Dwa lata później na skutym lodem jeziorze Peipus pokonał Kawalerów Mieczowych. Zahamował przez to rozwój misji katolickiej na wschodzie i zdobył poparcie Kościoła prawosławnego. Papież Innocenty IV wzywał go do uznania zwierzchności Stolicy Apostolskiej, ale A. te propozycje odrzucił. Zmarł 14 listopada. Kościół prawosławny czci go jako świętego od roku 1380, kiedy to odkryto jego szczątki. Spoczywają one obecnie w klasztorze w Petersburgu, ufundowanym przez Piotra Wielkiego. Cerkiew wspomina go 23 listopada (pochowanie we Włodzimierzu) lub 30 sierpnia (translacja do Petersburga).