(1521-1608)
– urodził się w Castronuovo w południowych Włoszech jako syn Jana i Małgorzaty z d. Apelli. W 1545 roku przyjął święcenia kapłańskie. Studiował potem prawo w Neapolu i tam był adwokatem w sądzie kościelnym. W 1548 roku podczas rekolekcji prowadzonych przez jednego z towarzyszy św. ➞ Ignacego Loyoli, o. Layneza, w życiu A. nastąpił przełom: ostatecznie postanowił poświęcić się życiu duchownemu. W 1556 roku otrzymał poważną ranę od rozbójników grasujących przy drogach (wg innych wersji ranę tę zadano skrytobójczo z zemsty za publiczne potępienie czyjegoś niegodnego życia). Wówczas przyjął go gościnnie dom kleryków regularnych (teatynów). W roku nastepnym A. wstąpił do ich nowicjatu, a w 1558 złożył śluby zakonne. W zakonie, którego współzałożycielem był ówczesny papież Paweł IV, zasłynął jako kaznodzieja i spowiednik. Kierował domem generalnym teatynów w Neapolu, później był przełożonym domu w Mediolanie, gdzie poznał m.in. św. ➞ Karola Boromeusza. Pozostawił po sobie bogatą korespondencję i dzieła ascetyczne. Zmarł nagle 10 listopada na stopniach ołtarza, na którym miał odprawić Mszę św. Kult rozwinął się dość szybko; w Polsce podtrzymywali go teatyni, wraz jednak ze zniknięciem tego zakonu na polskich ziemiach osłabła pamięć o A. Kanonizował go papież Kalikst XI w 1712 roku. Uchodził za orędownika dobrej śmierci. Jego relikwie znajdują się w Neapolu. Wspominany jest w dies natalis– 10 listopada.