ANTONI MARIA CLARET

(1807-70) – biskup; urodził się 23 grudnia w Sallent w hiszpańskiej Katalonii. Pochodził z wielodzietnej rodziny. Ojciec jego, Jan, był tkaczem i w jego warsztacie od wczesnych lat A. uczył się rzemiosła. W 1825 roku wyjechał do Barcelony, by dalej poznawać tajniki zawodu. Tam jednocześnie nauczył się łaciny i francuskiego oraz poznał sztukę drukarską. Cztery lata później wstąpił do seminarium duchownego w Vich. Święcenia kapałańskie przyjął w 1835 roku. Był przez parę lat proboszczem w Sallent, a potem w Villadram. Udał się następnie do Rzymu, gdzie po rekolekcjach zdecydował się na wstąpienie do jezuitów, marzył bowiem o pracy misjonarza. Choroba nie pozwoliła mu jednak dokończyć nowicjatu. Wrócił tedy do rodzinnej Hiszpanii i podjął pracę duszpasterską. Przede wszystkim głosił rekolekcje mieszkańcom Katalonii, przemierzając cały kraj. Jednocześnie pisał dziełka o tematyce ascetycznej. W 1847 roku, korzystając ze zdobytych w młodości umiejętności, uruchomił własną drukarnię i wydawnictwo katolickie. Istnieją one do dziś. Stolica Apostolska, uznając wartość dzieł A., mianowała go biskupem, co umożliwiło mu jeszcze lepszy wpływ na przebieg katechizacji i pracy duszpasterskiej w rodzinnym kraju. W roku 1849 założył zgromadzenie Misjonarzy Synów Najświętszego Serca Marii (klaretynów). Na żądanie królowej Izabeli II został mianowany arcybiskupem Santiago na Kubie. Stało się to w roku 1851. W rządach diecezją, dzięki swej apostolskiej gorliwości, osiągnął zadziwiające wyniki. Sytuacja na wyspie była zastraszająca: głód, epidemie (największa, w 1852 roku, przyniosła śmierć kilku tysiącom ludzi w stolicy). A. zajął się wówczas organizowaniem pomocy dla ofiar choroby; założył także bank, mający służyć wsparciem finansowym poszczególnym parafiom. Jako duszpasterz, koncentrował się przede wszystkim na głoszeniu misji ludowych i podnoszeniu poziomu życia oraz na kształceniu kapłanów. W 1855 roku patronował powstaniu nowego zgromadzenia żeńskiego pod nazwą Instytut Apostolski Matki Bożej Niepokalanej. Dzieło A. na Kubie okazało się ogromne: seminarium duchowne, 53 nowe parafie. 300 tysięcy wiernych, którym udzielił sakramentu bierzmowania, wiele tysięcy wygłoszonych kazań, przeszło 30 tysięcy ślubów. Opór wpływowych osobistości na Kubie sprawił jednak, że w 1857 roku A. zmuszony był wrócić na dwór Izabeli II, gdzie pełnił odtąd funkcję królewskiego spowiednika. Zajmował się ponadto wychowywaniem królewskich dzieci. Resztę czasu poświęcał działalności kaznodziejskiej i duszpasterskiej. W 1858 roku założył Akademię im. św. Michała dla pisarzy i artystów, stając się prekursorem duszpasterstwa tego środowiska. Dziesięć lat później wybuchła w Hiszpanii rewolucja, i królowa musiała abdykować. A. wiernie towarzyszył rodzinie królewskiej na wygnaniu w Pau i Paryżu. Przez pewien czas prowadził wówczas działalność pisarską w Rzymie. Obecny na Soborze Watykańskim I bronił dogmatu o nieomylności papieża. Ostatnie tygodnie życia spędził w klasztorze cysterskim w Fontfroide, gdzie zmarł 24 października. W 1897 roku jego ciało przewieziono do Vich. Beatyfikował go Pius XI w 1934 roku. Świętym ogłosił go Pius XII w roku 1950. Pozostawił liczne pisma religijne, na ogół wytłoczone w jego własnej drukarni, w olbrzymim na owe czasy nakładzie kilku milionów egzemplarzy. Święto A. obchodzi się 24 października.