(1389-1459)
– biskup; urodził się 13 marca we Florencji. W szesnastym roku życia wstąpił do dominikanów. W 1413 roku przyjął święcenia kapłańskie. Szybko zajął miejsce wśród wybitnych przedstawicieli duchowych synów św. Dominika. Został przeorem w klasztorze św. Marka, gdzie pracowali wówczas wielcy twórcy: Fra Angelico i Fra Benedetto. W czasie wielkiej schizmy pozostał wierny papieżowi Grzegorzowi XII. Pełnił następnie funkcje przełożonego w zreformowanych konwentach dominikańskich w Fiesole, Neapolu i Rzymie. W 1435 roku wybrany został generalnym wikariuszem włoskich obserwantów. W 1446 roku papież Eugeniusz IV, wybrany przez konklawe, w którym uczestniczył A., mianował go arcybiskupem Florencji. Cały swój wysiłek nowy biskup kierował na zarządzanie diecezją. Zasłynął przede wszystkim z troski o chorych i z chętnego udzielania rad potrzebującym (nazywano go A. Doradca). W 1451 roku przeprowadził synod diecezjalny poświęcony reformie kleru. Ponadto trudnił się pisarstwem i kaznodziejstwem. Zmarł 2 maja. Uroczystościom pogrzebowym przewodniczył papież Pius II. A. pozostawił po sobie kilka ważnych dzieł. Jego pisma mają charakter teologiczno-pastoralny i praktyczny. Najbardziej znaczącym traktatem jest Summa moralis (Summa moralna), obejmująca zagadnienia dotyczące całego życia chrześcijańskiego w perspektywie teologii moralnej. Bywa ona niekiedy porównywana do Summy teologicznej św.➞Tomasza z Akwinu. Kanonizacji A. dokonał w 1523 roku Hadrian VI. Ciało znajduje się w kościele św. Marka we Florencji. Pamiątka – 2 maja.