(ok. 980-przed 1015)
– z pochodzenia Włoch. Ze św. ➞ Benedyktem i św. ➞ Janem Męczennikiem Polskim pojawił się w pustelni benedyktyńskiej w Międzyrzeczu, przysłany tam przez cesarza Ottona III. Wysłany w podróż do Rzymu w sprawach związanych z misją, zrządzeniem losu nie stał się uczestnikiem zdarzeń, które przyniosły męczeńską śmierć jego towarzyszom. Kiedy ponownie zjawił się w Rzymie, złożył raport papieżowi Janowi XVIII o tym, co zdarzyło się w Międzyrzeczu listopadowej nocy 1003 i mimo że śmierć towarzyszy B. nie nosiła znamion umęczenia za wiarę, tylko była skutkiem zwyczajnego bandyckiego napadu, papież zalecił oddawanie czci zamordowanym misjonarzom. B. udał się w drogę powrotną i został uwięziony w Magdeburgu przez Niemców, skąd uszedł szczęśliwym trafem i powrócił do swego eremu. Wokół niego powoli zaczęło się już rozwijać benedyktyńskie opactwo, którego stał się pierwszym przełożonym. Kiedy objął ten urząd – nie wiadomo: być może około 1008; w każdym razie w 1015 roku opatem był już Włoch o imieniu Tuni, zaufany Bolesława Chrobrego. W Polsce cześć B. nigdy się nie rozwinęła, podobnie zresztą jak kult jego zamordowanych towarzyszy: Benedykta i Jana. Znalazł się natomiast na liście świętych braci kamedułów, którzy zresztą zawsze „pięciu męczenników polskich” uznawali za swoich.