(628-689)
– nazywał się Biscop Baducing, a imię Benedykt przybrał po wstąpieniu do zakonu; powszechnie jest także nazywany Bennet. Pochodził z Nortumbrii (Anglia), z rodu szlacheckiego. Wprawdzie pierwsze nauki pobierał na dworze królewskim, zupełnie jednak nie nadawał się na dworzanina; w roku 653 wybrał się po raz pierwszy do Rzymu, dokąd będzie jeszcze pielgrzymował kilkakrotnie. Istnieją świadectwa, że na początku lat 60. VII w. wstąpił do klasztoru w Lérins; kilka lat później na życzenie papieża Witalisa towarzyszył w podróży z Rzymu do Anglii nowo mianowanemu biskupowi Canterbury św. ➞ Teodorowi i św. ➞ Adrianowi. W Rzymie zaopatrywał się w książki, gromadził obrazy i przedmioty kościelne, a także – jak można przypuszczać – studiował teologię. Po odbyciu służby w opactwie św. Piotra i po przyjęciu darowizny od króla Egfryda przystępuje do budowy dwóch własnych klasztorów w Wearmouth (671) oraz Jarrow (683-85), wyposażając je w gromadzone przez lata zbiory. Do budowy sprowadził majstrów i artystów z Francji i Włoch, starając się naśladować w nowo wznoszonych budowlach styl kościołów południowoeuropejskich. Dbał także o muzykę kościelną; uzyskał zgodę papieża Agatona na zabranie z Rzymu do Anglii kantora bazyliki św. Piotra, mającego uczyć mnichów śpiewu gregoriańskiego. Dzięki zapobiegliwości i talentowi organizatorskiemu B. sztuka kościelna w Anglii niezwykle się rozwinęła, co zapowiadało już nadejście tzw. renesansu karolińskiego. W dziele tym pomagał B. jego uczeń – św. ➞ Beda; on też po śmierci swego nauczyciela wygłosił sławną homilię ku jego czci, stanowiącą niewątpliwie początek kultu B. Kościół wspomina pracowitego opata 12 stycznia, tzn. w dniu jego narodzin dla życia wiecznego.