(ok. 970-1003)
– urodził się w Benewencie i tam też rozpoczął przygotowania do stanu duchownego. Zniechecony jednak do sposobu życia duchowieństwa w rodzinnym mieście, opuścił je, zatrzymując się najpierw w opactwie św. Salwatora, później w pustelni na zboczu góry Soracte, by wreszcie trafić do klasztoru w pobliżu Monte Cassino, gdzie zetknął się ze św. ➞ Romualdem, otoczonym już wielką sławą twórcy koncepcji życia eremickiego wg reguły benedyktyńskiej. Z nim przebywał w słynnej pustelni w Pereum koło Rawenny. Tam też poznał prawdopodobnie św. ➞ Jana, swojego przyszłego towarzysza podczas misji do Polski i w chwilach męczeńskiej śmierci. Św. Romuald, pod wpływem św. ➞ Brunona z Kwerfurtu (przez jakiś czas Bruno mieszkał z B. w jednej celi), powziął plan utworzenia w Polsce misji – co zresztą wynikało z porozumienia zawartego między cesarzem Ottonem III a Bolesławem Chrobrym. Do misji tej zostali przeznaczeni Benedykt i Jan; wyposażeni w środki pieniężne i naczynia liturgiczne przez cesarza zjawili się w Polsce w początkach 1002 roku, osiadając w Wojciechowie w pobliżu Międzyrzecza. Wkrótce do nowo założonego klasztoru zaczęli przybywać młodzi ludzie z kraju, w którym zaplanowana była misja B. i Jana. Jednak po śmierci cesarza ujawnił się konflikt między Bolesławem Chrobrym a następcą Ottona III, stąd też i plany misyjne musiały ulec zmianom. Misjonarze próżno oczekiwali przyjazdu Brunona, dlatego B. powziął myśl o podróży do Rzymu po wskazówki, co mają czynić dalej, jednak w Pradze Bolesław zawrócił go z drogi. B. wrócił do towarzyszy pozostałych w Międzyrzeczu; tu w listopadzie zastała ich wszystkich śmierć w czasie napadu miejscowych chłopów – prawdopodobnie rabunkowego. Na wieść o tej śmierci, przekazaną mu jakiś czas później przez ocalałego przypadkiem św. ➞ Barnabę, papież Jan XVIII dokonał kanonizacji pięciu misjonarzy. B. i towarzysze są uważani, szczególnie przez kamedułów, za założycieli zakonu, uprawiali bowiem propagowaną przez św. Romualda regułę życia eremicko-cenobitycznego. Nie jest to do końca historyczna prawda, reguła ta bowiem zyskała kształt instytucjonalny już po śmierci B. i Jana (1012). O życiu obu misjonarzy wiele mówi piękny przekaz hagiograficzny pochodzący od Brunona z Kwerfurtu. Cześć oddawana obu męczennikom nie jest dziś szczególnie żywa; ich relikwie zostały zresztą zrabowane przez księcia Brzetysława i wywiezione do Pragi. Pamiątkę B. i Jana (jak również św. ➞ Izaaka, ➞ Mateusza i ➞ Kryspina) obchodzi się 13 listopada, mimo iż zginęli 11 listopada; na ten dzień przypada jednak święto popularnego św. ➞ Marcina. Relikwie św. B. znajdują się w kościele w Lidzbarku Warmińskim.