(ok. 750-821)
– pochodził z rodziny możnowładcy z kręgu Karola Wielkiego i był też jakiś czas dworzaninem królewskim. Około 774 wstąpił do klasztoru Saint Seine i po jakimś czasie został jego opatem, jednak po nieudanej reformie dyscypliny w klasztorze – odszedł ze wspólnoty, udając się w rodzinne strony. Mimo iż był benedyktynem, hołdował raczej wschodnim regułom surowej dyscypliny niż roztropnym i powściągliwym zasadom ugruntowanym przez założyciela zakonu. W końcu udało mu się założyć własny klasztor, który za życia B. rozrósł się i liczył blisko 300 mnichów. Zamierzył także gruntowną reformę życia zakonnego, która m.in. obejmowała stworzenie ściślejszych związków między poszczególnymi klasztorami. Zasady, prowadzące do reformy, zebrał w dwóch zbiorach: Codex Regularum monasticarum oraz Concordia Regularum. W staraniach o stworzenie swoistej organizacji międzyklasztornej, przypominającej nieco dzisiejszą kongregację benedyktyńską, wspierał B. cesarz Ludwik Pobożny, który uczynił go swym doradcą, a następnie powierzył dzieło reformy opactw w Akwitanii i wreszcie w całym cesarstwie. B. osiadł w opactwie Marmoutier w Alzacji, a potem w otrzymanej od cesarza nowej fundacji w Kornelimünster (Idensis) koło Akwizgranu (Aachen). W roku 813 ułożył i doprowadził do przyjęcia uchwałę synodalną o upowszechnieniu reguły benedyktyńskiej w klasztorach cesarstwa, w 817 zaś stał na czele zjazdu opatów w Akwizgranie, co świadczyło, że istnieje już centralistyczna organizacja benedyktyńska. Nie przetrwała ona jednak po śmierci B., jego inne propozycje reformatorskie poddano zaś krytyce: miały one stać m.in. w sprzeczności z benedyktyńską harmonią między pracą i modlitwą. B. uważa się jednak za jednego z głównych krzewicieli reguły benedytyńskiej na Zachodzie, stąd też bywa nazywany Benedyktem Drugim. Jego pamiątkę obchodzi się 12 stycznia.