(1530-1616)
– urodził się w Carpi koło Ferrary jako syn wysokiego urzędnika związanego z dworem Gonzagów; błyskotliwość i chonność umysłu pozwoliły mu zdobyć gruntowne wykształcenie (studiował w Modenie i Bolonii medycynę, później przerzucając się na nauki prawne i uzyskując doktoraty z zakresu prawa rzymskiego i cywilnego). Dzięki koneksjom rodzinnym rozpoczął karierę prawniczo-urzędniczą: był burmistrzem Felizzano (Monferrato), Cassine, sędzią w Castel Leone, osobistym doradcą namiestnika Neapolu. W tym też mieście zetknął się z jezuitami, zwłaszcza z o. Carminatą, u którego odbył ośmiodniowe rekolekcje. Czy owo spotkanie, czy – jak mówią inne źródła – wizja Matki Boskiej z Dzieciątkiem na ręku dokonały całkowitej przemiany w życiu B. – nie wiadomo; dość że dobrze zapowiadający się prawnik i młody dyplomata został członkiem zgromadzenia jezuitów, przyjąwszy w 1567 roku święcenia kapłańskie – poniekąd powodowany tylko posłuszeństwem zakonnym, chciał bowiem w Towarzystwie Jezusowym pozostać jedynie zwyczajnym bratem. W 1571 św. ➞ Franciszek Borgiasz, następca św. ➞ Ignacego Loyoli, odebrał od B. śluby uroczyste, dostępne jedynie szczególnie zasłużonym członkom Towarzystwa. Trzy lata później B. zakłada w mieście Lecce (Apulia) nową placówkę, zostając jej rektorem. Z miastem tym pozostał zwiazany aż do śmierci; otaczano go tam wielką czcią jako kaznodzieję, kapelana szpitalnego i więziennego, a przede wszystkim niestrudzonego spowiednika i człowieka niosącego pomoc biedakom i chorym. Pełen dobroci, humoru, pogody cieszył się zaufaniem i przyjaźnią zarówno ludzi ubogich, jak i możnych. Otaczała go sława proroka i uzdrawiacza. Koniec życia B. związany był ze skutkami kalectwa (1610 stracił władzę w nogach, trzy lata później całkowicie oślepł); wówczas to poproszono go, by zgodził się zostać patronem miasta; zgodę tę wyraził B. dopiero na łożu śmierci. Zmarł 2 lipca i wkrótce potem Robert Bellarmin (notabene prowincjał B.) rozpoczął starania o beatyfikację B.; dokonał jej przeszło dwa i pół wieku później (1895) papież Leon XIII, zaś 50 lat potem (1947) papież Pius XII ogłosił B. świętym. Jego relikwie znajdują się w jezuickim kościele w Lecce w kryształowej trumnie usytuowanej przy głównym ołtarzu. W Polsce kult B. Realino jest zupełnie nieznany. W ikonografii przedstawiany zwykle z Dzieciątkiem Jezus na ręce (przekazy mówią o kilku objawieniach Najświętszej Maryi Panny, które miał B.; w trakcie jednego z nich NMP podała mu do potrzymania Dzieciątko). Kościół wspomina go 2 lipca.