(1188-1252)
– była córką króla Kastylii, Alfonsa IX i Eleonory Angielskiej; urodziła się w Palencji (Hiszpania); w wieku 12 lat została poślubiona w Portmont (Normandia) delfinowi Francji, Ludwikowi. Z małżeństwa tego (jej mąż objął rządy w roku 1223 jako Ludwik VIII) przyszedł na świat przyszły król Francji, Ludwik IX, również kanonizowany. Miała na syna znaczny wpływ nie tylko wychowawczy, kształtując jego życie duchowe; kierowała w znacznym stopniu jego działaniami politycznymi (m.in. doprowadziła do wojny z Anglią i wyzwolenia północnych regionów Francji). Doświadczenie w kierowaniu państwem zdobyła sprawując po śmierci Ludwika VIII (1226) władzę jako regentka w zastępstwie syna (miał wtedy 3 lata) oraz w czasie, gdy Ludwik IX brał udział w nieudanej krucjacie (1248-52). Udało się jej wówczas zażegnać bunt wielmożów bretońskich (1227), po części zręczną grą dyplomatyczną, po części zbrojnie. Na krótko przed śmiercią przyłączyła do Francji Langwedocję. Zmarła 27 listopada, pochowano ją w habicie cysterki w opactwie Mauboisson powstałym z jej fundacji. Na wieść o śmierci matki Ludwik IX natychmiast wrócił do kraju. Jej kult nie został nigdy oficjalnie potwierdzony, mimo że zaraz po śmierci poczęła odbierać chwałę ołtarzy. Jej pamiątkę obchodzi się 1 grudnia. Relikwie świętej (serce) przechowywane są w opactwie Lysk. Melun, dokąd przeniesiono je w roku 1253.