(?-ok. 305)
– pochodził prawdopodobnie z Tarsu i poniósł śmierć za czasów cesarza Dioklecjana. Według innych źródeł – miał jedynie udać się do Tarsu po relikwie męczenników, wysłany tam przez jakąś bogobojną Rzymiankę; rozpoznany jako chrześcijanin, został pojmany, umęczony i w końcu ścięty. Ponoć owa Rzymianka wystawiła ku czci B. kościół, aczkolwiek ta wersja jest zupełnie nieprawdopodobna. Niemniej w VII wieku w Rzymie istniała świątynia pod wezwaniem jakiegoś B. Postać ta wiąże się jednak z historią Kościoła w Polsce; kult świętego rozpoczął się wraz ze sprowadzeniem do Warszawy przez Stanisława Herakliusza Lubomirskiego (1642-1702) rzekomych jego relikwii, podarowanych przez papieża Innocentego IX (1693). Zostały one umieszczone w specjalnym, kryształowym sarkofagu w głównym ołtarzu ufundowanego przez Lubomirskiego kościoła na Czerniakowie, należącego do bernardynów. Kult B. wiązał się jeszcze w XIX w. z radosnymi majówkami i odpustem, Obecnie zwyczaj ten zupełnie zanikł. Św. B. jest jednym z „zimnych ogrodników”; na jego upamiętnienie, zgodnie ze źródłami z IX w., wybrano 14 maja; Grecy wspominają go 15 czerwca lub 29 grudnia.