(?-1015)
– syn pierwszego chrześcijańskiego władcy Rusi, św. ➞ Włodzimierza, książę rostowski; czczony wspólnie ze swym bratem św. ➞ Glebem; obaj ponieśli śmierć za sprawą najstarszego ze swych braci, Świętopełka, zamordowani skrytobójczo: B. w czasie powrotu – na wieść o śmierci ojca – z wyprawy przeciwko Pieczyngom (24 lipca); Gleb, władca Muromy, zginął koło Smoleńska, gdy zmierzał do chorego Włodzimierza, nie wiedząc o jego śmierci (5 września). W roku 1019 Jarosław, książę Nowogrodu, pokonał Świętopełka i rozpoczął szerzenie kultu swych zamordowanych braci, co wzmacniało samodzielność Cerkwi ruskiej; jego syn wzniósł w Wyszgorodzie koło Kijowa cerkiew ku czci swych stryjów i dokonał translacji ich relikwii (1071); kult obu świętych był znany w Czechach i Armenii, głównie dzięki dwom przekazom hagiograficznym: anonimowej Opowieści o męczeństwie i cudach Borysa i Gleba (XI/XII w.) oraz Żywotowi Borysa i Gleba, przypisywanemu kronikarzowi Nestorowi (XII w.), a także rozmaitym latopisom. W Grodnie istnieje, pochodząca z 2. poł. XII w., cerkiew pod wezwaniem św. B. i Gleba, skąd ich kult promieniował na ziemie polskie. Kościół Wschodni czci obu świętych 2 maja, poza tym także w dniach odpowiadających ich narodzinom dla Nieba (24 lipca i 5 września).