(?-907)
– pierwszy chrześcijański władca Bułgarii, syn Presjana; zręczny polityk, któremu udało się zajmować własne stanowisko między rywalami: Bizancjum i państwem Franków. Chrzest przyjął (po krwawej rozprawie z bojarami) od Grecji w 864 lub 865 roku, licząc się z potęgą południowego sąsiada, niemniej utrzymywał także kontakty z papieżem Mikołajem I oraz z jego następcą Formozem. Rozwinął i zamienił w ważne ośrodki chrześcijańskie miasta Pliska i Presław. Kiedy Kościół bułgarski nie otrzymał uprawnień patriarszych, B. ponownie zwrócił się w stronę Bizancjum (870). Abdykował w 888 lub 889 roku na rzecz swego syna, podejmując życie mnicha; kiedy jednak pod rządami nowego króla odradzać się poczęły dawne wierzenia, powrócił do władzy, okrutnie mszcząc się na nieudolnym potomku (oślepił go). W 885 przyjmował uczniów św. ➞ Cyryla i ➞ Metodego usuniętych z Moraw: Klimenta, Nauma i Angelarego; kilka lat później ponownie ustąpił z tronu i schronił się do klasztoru, gdzie zmarł jako mnich. Uznawany za narodowego świętego w Bułgarii, ale znany także w krajach zachodniej Europy. Pojawia się m.in. jako postać w sztukach grywanych w polskim teatrze konwiktowym (XVII w.). Święto jego przypada na 2 maja.