(925-965)
– był ostatnim synem cesarza Niemiec, Henryka Ptasznika, i św. ➞ Matyldy, bratem Ottona I, króla, a potem cesarza niemieckiego; pierwsze nauki odbierał w szkole katedralnej w Utrechcie, po czym – w wieku 11 lat – brat uczynił go opatem w Lorch (była to nominacja czysto formalna, umożliwiająca pobieranie dochodów z opactwa); 6 lat później Otto mianował go kanclerzem królewskim. W roku 940 został przełożonym elitarnej szkoły; w 951 podróżował u boku swego brata do Włoch, gdzie Otto I koronował się na króla. W 953 roku otrzymał po śmierci Wikfrieda metropolię kolońską; przyjął święcenia biskupie i objął diecezję. W konflikcie Ottona I z księciem Szwabii i Loreny Konradem Czerwonym, B. pozostał wierny bratu, za co otrzymał władzę nad Loreną; w roku 961 sprawował rządy jako regent, gdy Otto I wyprawił się do Włoch. W 962 uczestniczył w koronacji Ottona przez papieża Jana XII na cesarza Niemiec. W 964 był rozjemcą w sporze spadkobierców Lotara z Hugonem Kapetem; rok później, wracając do Kolonii, nagle zasłabł i zmarł 11 października. Zwłoki sprowadzono do Kolonii i umieszczono w opactwie benedyktyńskim pod wezwaniem św. Pantaleona. Jego kult został oficjalnie zatwierdzony w 1870 roku przez Piusa IX; obecnie jest on żywy głównie w Westfalii.