właśc. Piotr z Morrone (1215-96)
– papież; urodził się we włoskich Abruzzach i wcześnie został benedyktynem, po czym osiadł w pustelni na górze Morrone. Rychło sława świętego męża stała się na tyle powszechna, że otoczyła go grupa uczniów, z których sformował nową kongregację (1251); przyjęła ona nazwę celestynów. W 1294 został wybrany przez konklawe w Peruzji następcą Mikołaja IV, co przerwało dwuletni wakat na Stolicy Piotrowej. Nowy papież nie potrafił jednak pogodzić swych obowiązków z przyrodzonym mu zamiłowaniem do samotności; jako człowiek o gołębim sercu, nie umiał także prowadzić żadnej gry politycznej, stąd rychło uwikłano go, z czego do końca nie zdawał sobie sprawy, w rozmaite intrygi. W roku 1294, rozgoryczony i zniechęcony, ustąpił – co zresztą stało się poważnym zagadnieniem kanonicznym. Jego następca, kardynał Benedykt Gaetani (Bonifacy VIII), obawiając się, że poprzednik będzie nadal wykorzystywany w grze przeciw niemu, nakazał dozór C. przez swoich agentów. C. zmarł w niewielkim, na wpół opuszczonym zamku Castello di Fumone 19 maja i jest to dzień jego wspomnienia. Kanonizował go w 1313 roku papież Klemens V. Założona przezeń wspólnota celestyńska przestała istnieć w pierwszych latach XIX wieku.