(470 lub 471-542)
– urodził się w okolicach Chalon-sur-Saône; duchownym został mając osiemnaście lat; potem udał się do klasztoru w Lérins, jednak surowy obyczaj klasztorny tam panujący mocno nadwerężył jego zdrowie i przełożeni wysłali go do Arles, do krewnych, by się podleczył. Wykorzystał ten czas na lektury teologiczne, zaś miejscowy biskup, jego krewny, wyświęcił go na kapłana oraz powierzył mu klasztor na niewielkiej wysepce w korycie Rodanu. Dla mnichów z tego klasztoru C. ułożył regułę, zawierającą m.in. żądanie wyrzeczenia się wszelkiej majętności oraz dochowania stabilności osiedlenia. W 503 roku został wybrany biskupem Arles; wszelkimi sposobami starał się – jednak nieskutecznie – wymówić od tej godności. Jako biskup, podlegał zwierzchności wyznających *arianizm Alaryka II oraz Teodoryka, stąd też ustawicznie był, jako Burgundczyk, osobą mocno podejrzaną. Często zatem wyjeżdżał do Bordeaux i stolicy, Rawenny, starając się wywikłać z sieci intryg, jakie go otaczały. Przebywając w Rzymie uzyskał prymasowskie uprawnienia swego urzędu. Był wielkim autorytetem wśród biskupów galijskich; brał udział w soborze w Orleanie i Clermont-Ferrand (533-41). Dbał szczególnie o założony przez siebie klasztor żeński w Arles, którego ksienią była jego siostra (św. ➞ Cezaria Starsza). Pisma, które po nim pozostały, mają charakter duszpasterski. Zwalczał *arianizm i *semipelagianizm w traktacie O Trójcy Świętej. Zmarł 27 sierpnia i w tym też dniu jest wspominany.