(1831-81)
– urodził się w Limone nad jeziorem Garda (okolice Bresci, Włochy) jako czwarte z ośmiorga dzieci ubogich rolników. Większość rodzeństwa zmarła w wieku dziecięcym i rodzice liczyli, że to właśnie D. zajmie się w przyszłości gospodarstwem. Bieda sprawiła jednak, że D. opuścił wieś, by szukać zarobku w Weronie, gdzie pracował i uczył się w instytucie religijnym, założonym przez ojca Mazza; tam odkrył powołanie do życia duchownego i ukończył studia teologiczne, odbierając święcenia kapłańskie w 1854 roku. Trzy lata później udał się wraz z trzema innymi misjonarzami do Afryki Centralnej (Sudan), gdzie ważną częścią jego misyjnej posługi stała się troska o zdrowie i podstawowe potrzeby materialne mieszkańców. W tym celu starał się zmobilizować opinię publiczną w Europie do pomocy Afrykanom: apelował do hierarchów Kościoła, władców, arystokratów i finansistów o przekazywanie środków finansowych i materialnych. Kiedy w 1864 roku powrócił do Rzymu, postanowił poświęcić resztę życia na realizację projektów pomocy dla mieszkańców Czarnego Lądu. Aby lepiej informować Europejczyków o problemach Afrykanów powołał do życia specjalne czasopismo, poświęcone problemom pracy misyjnej, zaś w 1867 roku utworzył zgromadzenia misyjne męskie i żeńskie (zwane potem kombonistami i kombonistkami) mające zajmować się z jednej strony pracą w Afryce, z drugiej – szerzeniem wiedzy o sytuacji na tym kontynencie. 2 lipca 1877 został wikariuszem apostolskim Afryki Centralnej, miesiąc później przyjął sakrę biskupią; w latach 1877/78 przeżył w Afryce katastrofalną suszę i głód; w tym czasie zmarło wielu misjonarzy, którzy próbowali nieść pomoc cierpiącym Afrykanom. W 1880 roku po raz ósmy – i jak się okazało ostatni – pojechał do Afryki; rozpoczął wówczas walkę przeciw narastającemu bezwzględnemu wyzyskowi czarnych mieszkańców przez kolonizatorów; ściągnęło to na niego gniew ludzi, od których zależało powodzenie misji. Osłabiony pracą i narastającymi problemami, rozchorował się śmiertelnie i zmarł w Chartumie (stolicy Sudanu) 10 października. Jego zasługą było bardzo nowoczesne pojmowanie problemów afrykańskich – m.in. dostrzeganie potrzeby uznawania podmiotowości Afrykanów i traktowanie ich jako równorzędnych partnerów. 17. marca 1996 papież Jan Paweł II. ogłosił założyciela zgromadzenia kombonistów błogosławionym; ten sam papież 5 października 2003 zaliczył go do grona świętych. Wspomnienie – w dies natalis.