(1842-57)
– urodził się 2 kwietnia w Riva w Piemoncie. Ojciec jego był rzemieślnikiem, a matka krawcową. W wieku 12 lat do swego oratorium w Turynie przyjął go św. ➞ Jan Bosco. Jan był dla młodego D. nie tylko duchowym kierownikiem, ale także przykładem, który chłopiec z całej duszy pragnął naśladować w swym życiu. W wieku 15 lat zachorował jednak na płuca i zmarł w swej rodzinnej miejscowości 9 czerwca. Beatyfikował go papież Pius XII w 1950 roku, a cztery lata póżniej D. został ogłoszony świętym. Kościół czcił go 9 czerwca, a obecnie 6 maja. Relikwie świętego znajdują się w Turynie, w bazylice Maryi Wspomożenia Wiernych. D. należy do najmłodszych świętych Kościoła katolickiego. Pomimo tak krótkiego życia do dziś zadziwia dojrzałością duchową i głębokością swej wiary. Przystępując do komunii św. w wieku siedmiu lat, w swym dzienniczku zapisał kilka następujących postanowień: „Będę się często spowiadał, a do komunii św. przystępował, ilekroć pozwoli mi na to spowiednik; dzień święty będę święcił; moimi przyjaciółmi będą Jezus i Maria; śmierć – tak, ale nie grzechy”. Wielkie znaczenie w jego duchowym rozwoju odegrała postać św. Jana Bosco i pobyt w jego oratorium. Tam D. – wielki czciciel Niepokalanego Serca Matki Bożej – założył Towarzystwo Niepokalanego Poczęcia, przez które wywierał istotny wpływ na duchowy rozwój chłopców przebywających w oratorium (w Towarzystwie każdemu z najlepszych wychowanków przydzielano kolegów słabszych umysłowo i moralnie, by im pomagali). D. patronuje młodzieży, chórom chłopięcym i ministrantom.