(943-975)
– król Anglii, syn Edmunda Wspaniałego, brat Edwina, który objął rządy po śmierci ojca. Wkrótce przeciwko młodemu królowi wystąpili wielmoże Murcji i Northumbrii, osadzając na tronie swych krajów E.; gdy Edwin zmarł. E. objął władzę w całej Anglii, a jego panowanie zaznaczyło się w historii jako okres długotrwałego i dobroczynnego pokoju. W czasie swego panowania E. powołał na biskupstwo w Worcester wygnanego przez Edwina opata z Glastonbury, św. Dunstana; później uczynił go metropolitą w Canterbury (960). Biskupem w Winchester został św. Eteldwold, zaś metropolitą Yorku – św. ➞ Oswald. Odrodziło się życie zakonne i kościół angielski rozpoczął skuteczne działania misyjne w Skandynawii. E. był władca rozumnym, przywiązanym do sprawnego działania administracji i praw. Okazał się także otwarty na zewnętrzne kontakty, stąd w jego królestwie gościło wiele ważnych w owych czasach osobistości duchownych i świeckich. Zmarł 8 lipca i w tym też dniu czczony jest w Anglii, zaś ośrodkiem owego kultu jest opactwo w Glastonbury, gdzie spoczywają doczesne szczątki władcy.