(1180-1240)
– arcybiskup Canterbury; studia odbył w Oxfordzie i Paryżu, po czym został w Oxfordzie wykładowcą: komentował pisma Arystotelesa, a później nauczał teologii. W 1224 roku został arcybiskupem Canterbury, gdzie od dłuższego czasu brakowało arcypasterza. Prowadził długie spory kompetencyjne z zakonnikami – członkami kapituły, którzy wykorzystywali swoje rozmaite rzeczywiste i uzurpowane prawa w sposób niezgodny z wolą arcybiskupa. Sporów tych nie rozstrzygnął nawet legat papieski, kardynał Otto. Jesienią 1240 E. wyruszył do Rzymu, jednak po drodze zachorował. Schronił się w klasztorze augustiańskim w Soisy-en-Brie, gdzie zmarł 16 listopada. Rychło otoczyła go legenda świętości, głównie za sprawą cystersów, z którymi E. utrzymywał żywe stosunki. Kanonizował go w czasie soboru w Lyonie (1246) papież Innocenty IV. Pozostawił dwa dzieła: Moralitates in Psalmos oraz traktat ascetyczny Speculum Ecclesiae. W historiografii mylnie określany jako Edmund Rich.