(584-633)
– rządził w latach 617-633 Northumbrią, po odzyskaniu tronu zawłaszczonego niegdyś przez sąsiadów. Zawarłszy dynastyczny związek z ➞ Etelburgą, córką króla Kentu, Etelberta, poważnie wzmocnił swoją pozycję, a także – za jej sprawą i za namową towarzyszącego jej biskupa Yorku, Paulina – przyjął (nie bez ociągania) chrzest w 627 roku i zaczął popierać chrystianizację kraju. Ponownie zaatakowany przez władców sąsiednich królestw, szczególnie króla Murcji – Pandę – nie sprostał ich przewadze i uległ, zabity w czasie bitwy pod Hatfield wraz ze swym synem. Zapoczątkowało to okres antychrześcijańskiej reakcji; królowa musiała wraz z biskupem Paulinem uciekać do Yorku. Ciało E. spoczęło w opactwie Whitby; wkrótce zaczął się szerzyć jego kult, zaś najcenniejsze wiadomości o życiu króla przekazał św. ➞ Beda. Pamiatka św. E. przypada 12 października.