(ok. 473-574)
– urodził się w Hiszpanii w Berceo; w młodości był pasterzem; stosunkowo wcześnie poczuł potrzebę życia samotniczego i udał się do pustelni znanego w okolicy eremity Feliksa; on to stał się jego kierownikiem duchowym. Zaprawiwszy się w życiu ascety, sam zbudował własną pustelnię na zboczu góry Cogolla, w miejscu zwanym dzisiaj San Millán de Yuso. Kiedy odczuł zbyt częstą obecność ludzi, przeniósł się wyżej, dokąd nie docierali już ciekawscy. Zyskał jednak sławę człowieka obdarzonego niezwykłymi właściwościami, dlatego biskup Tarazony, Didym, wezwał go do siebie i wyświęcił na kapłana, oddając mu probostwo w rodzinnym Berceo. Eremita nie potrafił jednak pozbyć się swoich przyzwyczajeń i nie umiał zarządzać parafią; biskup zwolnił E. z jego obowiązków, a ten z radością znów udał się na pustkowie. Spędził na nim czterdzieści lat, schodząc kilkakrotnie do ludzi, by wygłaszać kazania i przepowiadać przyszłość (m.in. wieszczył – jako blisko stuletni starzec – zniszczenie miasta Kantabria). Zmarł w obecności kapłana 12 listopada i otoczony sławą cudów zaczął rychło doznawać czci jako święty. W 1030 roku jego ciało umieszczono w mensie ołtarza kościoła opackiego w Suzo, zaś jego kult szerzyli benedyktyni, którzy później przejęli jego relikwie. Uchodzi za najsławniejszego ascetę hiszpańskiego epoki wizygockiej. O jego życiu opowiedział m.in. św. ➞ Braulion, biskup Saragossy. Pamiątkę E. obchodzi Kościół w Hiszpanii w dies natalis, czyli 12 listopada.