(1185-1225)
– arcybiskup; urodził się w Kolonii; był synem hrabiego Engelberta von Berg i jako chłopiec został przeznaczony do stanu duchownego; w wieku 14 lat – zgodnie z ówczesnym zwyczajem – został tytularnym kanonikiem w Kolonii i Akwizgranie (mógł czerpać dochody z tego stanowiska). W roku 1203 mianowano go prepozytem katedry w tym drugim mieście. W konflikcie między Ottonem IV a Filipem Szwabskim opowiedział się po stronie Filipa, co ściągnęło nań ekskomunikę (papiestwo poparło Ottona) i pozbawienie wszystkich godności. E. pokornie zniósł kary; stanowiska odzyskał dopiero po nastaniu pokoju między zwaśnionymi stronami. W 1212 roku uczestniczył w krucjacie przeciwko *albigensom, zorganizowanej przez papieża. W 1216 roku został arcybiskupem Kolonii i energicznie zajął się sprawami administracyjnymi w dużej diecezji. Doprowadził m.in. do pojednania między Teodorykiem de Cleve oraz Walramem – księciem Limburga, uporządkował finanse (także własne, po śmierci brata bowiem był jedynym spadkobiercą dużego majatku odziedziczonego po ojcu). Sprowadził także zakony żebracze (dominikanów i franciszkanów); udało mu się także odebrać bezprawnie zagarnięte przez świeckich dobra kościelne. Był wychowawcą Henryka, syna cesarza Fryderyka II; w roku 1222 koronował go na króla Niemiec (Fryderyk pozostał natomiast cesarzem oraz władcą Włoch i Sycylii). Pod nieobecność cesarza E. sprawował faktycznie najwyższą władzę w kraju. Był obrońcą wyzyskiwanych chłopów i kilkakrotnie przeciwstawiał się możnym władcom lokalnym. Padł w końcu ofiarą zemsty jednego z nich – Fryderyka z Insenburga, zresztą krewnego E. Był on opiekunem klasztoru żeńskiego w Essen i usiłował ingerować w jego wewnętrzne sprawy; mniszki zwróciły się o pomoc do arcybiskupa Kolonii. Kiedy E. wracał z opactwa w Soest, koło Lindengraben w Westfalii, napadli go ludzie wynajęci przez Fryderyka i zabili. Gdy wykryto prawdziwego sprawcę tej zbrodni – ujęto go i stracono. Dobra Fryderyka zostały skonfiskowane, a zamki zburzone. E. szybko zaczął doznawać czci równej świętym i został wpisany jako męczennik do Martyrologium rzymskiego w roku 1583. W 1633 roku ciało św. E. umieszczono w bogatym, barokowym sarkofagu. Wspomnienie – 7 listopada.