(ok. 540-616)
– król Kentu; pochodził z plemienia Jutów, którzy osiedli w zamieszkanym przez Celtów Kencie. Władzę przejął ok. 560 roku i rozciągnał ją na wszystkie terytoria położone na południe od rzeki Humber. Pojął za żonę córkę księcia Merowingów Chariberta, Bertę – chrześcijankę – zezwalając jej na swobodne praktykowanie swej wiary. W 597 roku przybył na wyspę Thanet św. ➞ Augustyn, późniejszy arcybiskup Canterbury; E. po namyśle zezwolił misjonarzom na głoszenie nowej religii; sam ochrzcił się ok. roku 601. Pozwolił Augustynowi i jego towarzyszom początkowo używać pozostałości dawnej świątyni rzymskiej, a potem zgodził się na budowę nowych kościołów (Canterbury, Londyn, Rochester). Zachęcił do przyjęcia chrztu św. swego krewnego, Seberta – króla Sussexu. Córka E., Etelburga, wyszła za mąż za ➞ Edwina, późniejszego świętego, i przyczyniła się do chrystianizacji Northumbrii. E. jest autorem zbioru praw (90 Dooms of Ethelbert), będących kodyfikacją zwyczajowego prawa salickiego (galijskiego), któremu kształt kodeksowy nadał król Francji, Chlodwig. Zmarł 24 lutego i w tym dniu czci się jego imię w Kościele. Spoczął obok żony w katedrze w Canterbury i od XIII w. przez przeszło trzy stulecia – aż do zniesienia w Anglii klasztorów – przed jego grobem płonęła wieczna lampa.