(?-657)
– klerykiem został w Toledo, w Hiszpanii, w Saragossie zaś był mnichem i tam też św. ➞ Braulion, biskup, ceniąc zalety umysłu młodego zakonnika, mianował go swoim archidiakonem. Spełniał widać swoje obowiązki z nadzwyczajną gorliwością i sumiennością, skoro św. Braulion nie myślał żegnać się z E., gdy ten otrzymał propozycję objęcia wakującego urzędu biskupa w Toledo. W końcu jednak uległ i E. objął toledańską diecezję, gdzie okazał się sprawnym administratorem, zwolennikiem reform liturgicznych, powściągnięcia nadużyć i wzmocnienia władzy królewskiej (zorganizował w tym celu cztery synody). Znany jest także z ciekawej twórczości literackiej, choć znaczną część utworów znamy jedynie z omówień i streszczeń. Zachowały się trawestacje wierszy poety kartagińskiego Drakoncjusza oraz listy, w których wykazał spory literacki talent. Wniósł wiele do ukształtowania się liturgii mozarabskiej. Zmarł w listopadzie, a jego relikwie zaginęły. Wiadomo, że w VIII w. przeniesiono je gdzieś na północ – być może w rejon Dueil koło Paryża, tam bowiem jego imię jest znane. Czczony – 13 listopada.