(?-582)
– patriarcha Konstantynopola; urodził się w Tajum we Frygii jako syn Aleksandra, wysokiego oficera armii Belizariusza. Przyjął święcenia i został archimandrytą klasztoru w Amazji Pontyjskiej. Przebywał w Konstantynopolu jako wysłannik metropolity Amazji; zwrócił na siebie uwagę Justyniana, który polecił go na stolicę patriarszą. Zorganizował sobór w Konstantynopolu (553), zapraszając nań papieża Wigilusza. Sobór zajął się ostatecznym potępieniem orygenizmu. Ponieważ papież nie chciał przyjechać, sam E. przewodniczył obradom. Popadł w konflikt z cesarzem, który pozostając pod wpływem uczniów Juliana z Halikarnasu, zalecił wiernym specjalnym edyktem *aftartodoketyzm – zupełnie fantastyczną wizję życia Chrystusa i jego wcielenia. E. potępił ten dogmat, za co aresztowano go w czasie sprawowania liturgii (565) i zamierzano poddać osądowi biskupów uległych cesarzowi. Nie uznał jednak niekanonicznego sądu, w związku z czym pozbawiono go urzędu i zamknięto w klasztorze w Amazji. W 577 roku wrócił na stolicę patriarszą do Konstantynopola. Pod koniec życia opublikował traktat, w którym dowodził, że po zmartwychwstaniu ciała będą nieuchwytne i przypominające powietrze. Tezę tę obalił św. ➞ Grzegorz Wielki; E. przyjął argumentację i odwołał swoje twierdzenia. Zmarł 5 kwietnia. Kościół grecki czci go 6 kwietnia.