(?-1265)
– pochodziła z dość bogatej rodziny z Liège (dawne Leodium) i od młodości przyjaźniła się ze św. ➞ Julianną z Cornillon, która była wówczas przeoryszą klasztoru augustianek. Od młodości także czuła się powołana do życia w rekluzji (całkowite zamknięcie w pomieszczeniu w pobliżu kościelnego chóru; kontakt ze światem zapewniało jedynie małe okienko z kratą). Rekluzja E. przytykała do kolegiaty św. Marcina, jedyną zaś osobą, która ją odwiedzała, była św. ➞ Julianna. Ona też przekazała E. treść swych objawień dotyczących święta Bożego Ciała. Julianna, starając się o ustanowienie tego święta, rychło stała się obiektem nagonki i E. przygarnęła ją do swej rekluzji. Korzystając ze znajomości z kanonikami od św. Marcina – zwłaszcza z Janem z Lozanny, a potem z Jakubem z Troyes, pełniącym funkcję archidiakona w Leodium, późniejszym papieżem Urbanem IV, E. bezustannie starała się najpierw o ustanowienie, później utrzymanie i rozszerzenie święta Bożego Ciała. Dla Leodium ustanowiono je w roku 1246. Hugon z Saint Cher, legat papieski, rozszerzył je na inne kraje (m.in. na Polskę) w 1258 roku. Papież Urban IV pozostawał w kontakcie z E., przesyłając jej w 1264 ostateczną decyzję w sprawie święta, a także nowe oficjum sporządzone przez św. ➞ Tomasza z Akwinu. Nie wiemy, kiedy E., pozostająca do końca swych dni w zamurowanej rekluzji, zakończyła życie. Pochowano ją w kolegiacie św. Marcina w Liège. Dość szybko zaczęto czcić ją jako świętą, ale dopiero w XVIII w. zaaprobowano jej kult jako błogosławionej. W diecezji Liège wspomina się ją 14 marca.