(III/IV w.)
- był rzymskim kapłanem. Śmierć męczeńską przez ścięcie poniósł wraz ze św. Adauktem w czasach cesarza Dioklecjana lub Maksymiana. Adaukt przyłączył się do F. w drodze na miejsce kaźni, gdyż - jak czytamy w przekazach - powiedział, że wyznaje tę samą wiarę. Obydwaj pochowani zostali w katakumbach Kommodylli w Rzymie. Wspomnienie przypada 30 sierpnia. Dane czerpiemy z poematu ku ich czci napisanego przez papieża św. ➞ Damazego I. To świadectwo wskazywałoby na łączące F. i Adaukta więzy krwi. Od początku żywo rozwijał się kult obydwóch świętych. Papież Syrycjusz pod koniec IV wieku wybudował nad ich grobem małą bazylikę. Odrestaurowano ją na początku XX wieku. W IX wieku kult objął całą Europę Zachodnią po przekazaniu relikwii żonie cesarza Lotara I. W Polsce kult ten rozwinął się za czasów Kazimierza Wielkiego, który dedykował im odnowioną rotundę zamkową na Wawelu. W ikonografii występują zazwyczaj razem. Ich atrybuty to wieniec, miecz, palma lub wyobrażenie bożka. Najwcześniejszym wizerunkiem jest malowidło ścienne w katakumbach Kommodylli (Feliks z tonsurą i brodą, odziany w rzymską tunikę). Najważniejsze dzieła sztuki sakralnej poświęcone F. to czteroskrzydłowy ołtarz św. Barbary z roku 1447 (kosciół pod wezwaniem świętych F. i Adaukta we Wrocławiu) oraz srebrny relikwiarz hermowy z 1678 roku znajdujący się w opactwie Michaelbeuern.