papież (ok. 440-492)
– był synem kapłana o tym samym imieniu. Sam wcześnie rozpoczął życie małżeńskie z niewiastą o imieniu Petronia. Miał z nią dwoje dzieci: syna Gordiana oraz córkę Paulę (prawdopodobnie babkę św. ➞ Grzegorza Wielkiego, papieża). Owdowiał, gdy był już diakonem (w owych czasach celibat nie był powszechny). Po śmierci papieża Symplicjusza w 483 roku objął Stolicę Piotrową. Prawdopodobnie zawdzięczał to swej wiedzy i moralnej doskonałości. Dziewięcioletnie pasterzowanie F. w Kościele przebiegło pod znakiem trosk i trudów. Na jego pontyfikat przypadła tzw. schizma akacjańska; dotyczyła ona sporu o obecność w Chrystusie dwóch natur – boskiej i ludzkiej. Przeciwną naukę głosili *monofizyci, uznający tylko naturę boską. Ówczesny patriarcha Konstantynopola, Akacjusz, zaproponował więc „formułę zgody” znaną jako Henotikon. Twierdził on, że nie potrzeba w ogóle rozważań natur w Chrystusie. Stanowisko to poparł cesarz Zenon. Akacjusz, mając takiego sprzymierzeńca, zerwał całkowicie stosunki z papieżem. Schizma trwała około trzydziestu lat. W Afryce Północnej natomiast coraz to nowe tereny zdobywali *ariańscy Wandalowie. Katolicy, zamieszkujący dzisiejsze tereny Maroka, Algierii i Tunezji, zmuszani byli do przyjmowania powtórnego – ariańskiego – chrztu. Kościół stracił wówczas wielu wiernych. F. wysyłał więc do biskupów afrykańskich listy, w których przekazywał normy regulujące powrót do Kościoła katolików ochrzczonych powtórnie przez heretyków. W 484 i 485 roku zwołał w Rzymie synody, na których potępił Akacjusza i swoich legatów, którzy wykazali nieudolność w łagodzeniu skutków herezji. Stanowczo zabronił udzielania rozgrzeszenia tym, którzy przyjęli powtórny chrzest, i dopuścił absolucję wyłącznie in articulo mortis. Nieustępliwie domagał się usunięcia patriarchy Konstantynopola i cesarza Zenona z Kościoła – i zachował tę konsekwencję także po śmierci obu. Tym samym schizma trwała nadal. Sam F. zmarł w roku 492. Pochowano go w bazylice św. Pawła Za Murami, gdzie spoczywali jego bliscy. Wspomnienie przypada 1 marca.45 Św. Feliks III, Bartolomeo Platina, XVI w.