(1515-87)
– Martyrologium podkreśla szczególną miłość do bliźnich i ewangeliczną prostotę cechujące postawę tego świętego. Urodził się w Cantalice, we włoskim regionie Apulia. Pochodził z ubogiej wiejskiej rodziny. Wstąpił w 1544 roku do rzymskiego zakonu kapucynów. Przez całe życie spełniał tam obowiązki kwestarza. Jednocześnie w czasie kwest uczył biedne dzieci podstaw katechizmu, zyskując w ten sposób szacunek ludu rzymskiego. Niekiedy w nauczaniu wykorzystywał proste piosenki, które sam układał. Popularnie nazywano F. „bratem Deo Gratias”, gdyż często on sam powtarzał ten zwrot, za wszystko tak dziekując Bogu. Wśród najbliższych jego przyjaciół znajdujemy m.in. papieża Sykstusa V, który potem modlił się przy jego trumnie i nakazał natychmiastowe wszczęcie procesu kanonizacyjnego, oraz świętych ➞ Filipa Neri i ➞ Karola Boromeusza. Cechował F. żywy kult maryjny (m.in. odbierał wizje Matki Bożej). Martyrologium podkreśla także sławę cudotwórcy, jaka go otaczała. Zmarł 18 maja 1587 roku. Beatyfikowano go dopiero w 1625 roku, a kanonizowano w 1712 roku. Liturgia przywołuje tę postać w dniu narodzin dla nieba, czyli 18 maja. U kapucynów do dzisiejszego dnia spotykamy obrząd namaszczania oliwą dzieci w dniu wspomnienia F. Zwyczaj ten nawiązuje do cudu uzdrowienia przez świętego dziecka po namaszczeniu go oliwą z wiecznej lampki. Święty czczony jest właśnie jako patron dzieci. F. przedstawiany jest z workiem kwestarskim, różańcem i chlebem oraz Dzieciątkiem Jezus na ręce. Warto podkreślić, że wizerunki takie można spotkać w każdym prawie klasztorze i kościele kapucyńskim. Najważniejsze przedstawienia to Vera Effigies – rysunek wykonany przez G. Cesariego jeszcze w XVI wieku (zbiory Gaetani w Rzymie) czy rysunki A. Watteau i C. Mellana z XVIII wieku, upowszechnione przez sztychy F. Bouchera. Znajdują się one w muzeum w Rouen. W swym muzeum klasztornym kapucyni krakowscy przechowują włoskie i francuskie klisze drukarskie drzeworytów i miedziorytów portretowych przedstawiających świętego. Wspaniały wizerunek F. pozostawił znakomity artysta, Murillo. Wizerunki indywidualne ukazują go najczęściej jako jałmużnika (np. rzeźba z poł. XVIII wieku w kościele parafialnym w Prószkowie koło Opola). W ikonografii dużą popularność zyskał temat wizji maryjnych F.: obrazy przedstawiają m.in. Maryję podającą mu swe Dziecię. Przykładem takiego przedstawienia jest obraz Guercino z 1617 roku (galeria w Modenie). Takim też ujrzał go anonimowy autor obrazu z XVII wieku, znajdującego się w ołtarzu kościoła Kapucynów w Krakowie. W scenach grupowych F. najczęściej występuje ze św. Filipem Neri i św. Karolem Boromeuszem. F. jest patronem popularnego na całym świecie zakonu sióstr felicjanek. Zgromadzenie Sióstr św. F. z Cantalice III Zakonu Regularnego św. Franciszka Serafickiego założone zostało 21 listopada 1855 roku w Warszawie przez bł. matkę Anielę Zofię Truszkowską i o. Honorata Koźmińskiego. Celem zgromadzenia były praca z dziećmi i młodzieżą oraz opieka nad ubogimi i chorymi. Ostateczne zatwierdzenie zgromadzenia nastąpiło w roku 1907. Duchowość felicjanek ma charakter wynagradzający: wyraża się w kulcie Najświętszego Sakramentu oraz propagowaniu kultu Miłosierdzia Bożego. W życiu zakonnym zwraca się uwagę na ubóstwo, ofiarę, poświęcenie siebie oraz na ducha radości; cnoty te pogłębia kult św. F. z Cantalice.47 Feliks z Cantalice, Alessandro Turchi, 1635 r.