król (1199-1252)
– uważany jest za wzór chrześcijańskiego rycerza i męża stanu. F. słynął bowiem nie tylko z żołnierskiej dzielności, ale i z wielkiej pokory oraz licznych umartwień. Urodził się w 1198 roku. Był synem Alfonsa IX, króla Leonu. Matka zaś, Berengaria, pochodziła z Kastylii i była siostrą św. Blanki, matki króla Francji św. ➞ Ludwika IX. Ponieważ pomiędzy rodzicami F. zachodziło pokrewieństwo (tzw. trzeciego stopnia), papież nie uznał ważności tego małżeństwa i Berengaria pozostawała w izolacji od męża i syna w swym ojczystym kraju. W 1217 roku, po śmierci króla Kastylii, została królową. Wystarała się wówczas o uznanie syna i niezwłocznie abdykowała na jego rzecz. Koronacji F. dokonano w 1217 roku w Valladolid. Dwa lata później pojął za żonę Beatrycze Szwabską, która powiła mu dziesięcioro potomstwa. Po śmierci swego ojca, Alfonsa, F. objął także tron w Leonie jednocząc obydwa zwaśnione dotąd królestwa. Nie obeszło się jednak bez komplikacji: za sukcesorki tronu Alfons uznał dwie córki ze swego drugiego małżeństwa z Teresą Portugalską. Wykorzystując silne poparcie papiestwa i biskupów, a także dzięki mądrym radom matki i wyrozumiałości Teresy – został władcą Leonu. Zgoda między królestwami miała wielkie znaczenie w jednoczeniu kraju i przywracaniu w nim chrześcijaństwa. Swe panowanie król F. poświęcił w dużej mierze walce z Maurami okupującymi sporą część dzisiejszej Hiszpanii. Wykorzystał w tym dziele sprzyjającą mu koniunkturę (rozpad imperium Almohadów, liczne waśnie wewnętrzne wśród muzułmanów), a także swe osobiste cechy charakteru: zdecydowanie, silną wolę, umiłowanie rycerskiego rzemiosła i absolutną wierność Chrystusowi. Dość szybko odniósł kilka świetnych zwycięstw, wyzwalając Andujar, Beazę, Ubedę, Kordobę, Badajoz, Sewillę. Na odzyskiwanych terenach odtwarzał organizację kościelną oraz fundował klasztory i świątynie (m.in. katedry w Burgos, Leon i Toledo), troszcząc się o rozwój życia religijnego. Dzięki niemu powstały diecezje m.in. w Kordobie, Sewilli i Kartaginie. W biografiach przeczytać możemy o czystości obyczajów, życzliwości i mądrości, które cechowały wielkiego władcę. Po śmierci Beatrycze Szwabskiej, w 1235 roku ożenił się z Marią Ponthieu, z którą miał czworo dzieci. Oprócz hojności dla Kościoła, wykazywał F. wielką troskę o naukę i sztukę, przekazując uniwersytetom w Salamance, Valladolid i Walencji duże dotacje. Zmarł na wodną puchlinę 30 maja 1252 roku. Właściwie do XVII wieku kult F. nie wychodził poza okolice Sewilli, gdzie mieściła się stolica jego królestwa. Kanonizacji dokonał dopiero w 1671 roku Klemens XI. Nienaruszone ciało świętego spoczywa w kaplicy królewskiej katedry w Sewilli we wspaniałej trumnie ze złota i kryształu, na której umieszczono insygnia jego władzy. Kult żywy jest do dziś. Corocznie, w rocznicę śmierci i liturgiczne wspomnienie, przypadające 30 maja, odbywa się w Sewilli procesja z sarkofagiem i insygniami królewskimi. Po otwarciu sarkofagu zmumifikowane ciało króla owija się nowymi bandażami, co ma przypominać, iż święty, oczekując na śmierć, kazał zabrać wszystkie insygnia władzy i jak pokutnik posypał sobie głowę popiołem. Przy sarkofagu honorową wartę pełnią władze miasta, diecezji i kawalerowie zakonu rycerskiego. Rycerskie cnoty F. uznali nawet pisarze arabscy. Bezlitosny w boju – wobec pokonanych okazywał wielkoduszność, nigdy nie szukając zemsty czy niegodnego rycerza podstępnego odwetu. Miłował prawo, stąd też rozpoczął prace nad kodeksem, które kontynuował jego syn i dziedzic – król Alfons.48 Ferdynand III, Reverend Alban Butler, XIX w.