(1578-1622)
– na chrzcie otrzymał imię Marek; był synem burmistrza Sigmaringen (Szwabia w Niemczech) o nazwisku Rey. Marek początkowo sposobił się do zawodu adwokata; studiował filozofię i prawo we Fryburgu Bryzgowijskim. W latach 1604-10 sporo podróżował po Europie. Jako adwokat pracował przez pewien czas na dworze Hohenzollernów, był także syndykiem i radcą prawnym w miasteczku Ensisheim w Alzacji. Nie odpowiadało mu jednak takie życie; postanowił więc wstąpić do zakonu kapucynów i w 1612 roku przyjął święcenia kapłańskie wraz z habitem. Otrzymał także swe zakonne imię, pod którym jest znany. Odbył uzupełniające studia teologiczne w Konstancji i Frauenfeld. Był gwardianem w domach kapucyńskich w Rheinfeld, Feldkirch, Fryburgu i ponownie w Feldkirch. Przeorem tego klasztoru był m.in. Polak, o. Jan Dębiński. Od roku 1622 prowadził misje w kalwińskiej Gryzonii, ewangelizując ludność z okolic szwajcarskiego Seewis. Męczeństwa dostąpił z rąk miejscowych heretyków, zwolenników *kalwinizmu i zwinglianizmu. Fałszywie oskarżali go o sprzyjanie idei poddania Szwajcarii cesarzowi Austrii. Nie podobały im się ponadto apostolskie sukcesy F. Podstępnie zamordowano go więc w drodze pomiędzy Seewis i Grusch, na przykościelnej łące, gdzie miał wygłosić kazanie. Biograf zapisał ostatnie jego słowa: „Panie, przebacz moim wrogom”. Kanonizował go – jako pierwszego męczennika zakonu kapucynów – papież Benedykt XIV w roku 1746. Relikwie męczennika spoczywają w katedrze w stolicy Gryzonii – Chur, głowa zaś w Feldkirchen. Wspomnienie – 24 kwietnia. Jako swego patrona czci go środowisko prawnicze; jest także tradycyjnie patronem rodziny Hohenzollernów. Mówiąc o duchowej sylwetce F., warto wspomnieć jego szczególne nabożeństwo do NMP. W każdą sobotę ku Jej czci pościł, spożywając jedynie chleb i wodę. Święty pozostawił po sobie kilka pism, m.in. swój duchowy dzienniczek. Rzucają one trochę światła na duchowość autora, nie stanowią jednakże oryginalnego wkładu w literaturę teologiczną. Artyści przedstawiali F. jako kapucyna, misjonarza i męczennika. Wśród atrybutów spotyka się ciętą ranę na głowie, maczugę, miecz oraz róże i lilie. Spotykamy wyobrażenia portretowe, sceny męczeństwa i modlitwy. Jako pierwsze powstały portrety: anonimowy z 1610 roku (zamek w Steisslingen) i J. Rottenhammera z 1623 (plebania kościoła św. Jana w Sigmaringen). Tego typu wyobrażenie znajduje się także na miedziorycie Magattiego w muzeum klasztornym w Sędziszowie Małopolskim. Wydaje się, że najważniejszy, w tej grupie wizerunków, jest anonimowy obraz z 1730 roku znajdujący się w klasztorze kapucyńskim w Karlstadzie. Kolejnym typem wyobrażeń jest męczeństwo przedstawiane w kilku wariantach. Na przykład na obrazach naśladujących malowidło Męczeństwo F. z 1729 roku (Conca) mordercy występują jako rzymscy żołnierze, a tłem akcji jest fasada bazyliki na Lateranie w Rzymie (np. cztery sztychy w muzeum św. Franciszka w Asyżu). Spotykamy także przedstawienia pośmiertnej chwały F.: wymienić tu można m.in. dwa obrazy z połowy XVIII wieku przedstawiające apoteozę świętego, znajdujące się w klasztorze w Sędziszowie Małopolskim. Do dziś powstają dzieła sztuki, świadczące o żywotności kultu F.: przykładem jest tu projekt haftu na chorągwi w katedrze we Fryburgu szwajcarskim (autorstwa siostry S. Dulberg).49 Św. Fidelis