(1233-85)
– z pochodzenia był florentczykiem. Początkowo studiował medycynę i filozofię. Wkrótce jednak (1254) jako brat zakonny wstąpił do klasztoru serwitów. Po kilkuletnim przygotowaniu otrzymał święcenia kapłańskie. Dwukrotnie (w 1267 roku po raz pierwszy) wybrany został generałem swego zakonu. Będąc wszakże człowiekiem ogromnej pokory, godności te przyjmował z niechęcią. W roku 1268 był jednym z głównych kandydatów na Stolicę św. Piotra. Ukrył się jednak w górach, gdzie przebywał aż do wyboru Grzegorza X. Nie zaprzestał dalej gorliwie służyć Chrystusowi. Wizytował klasztory swego zakonu w całej Europie i starał się dbać o podniesienie moralnego i umysłowego poziomu serwitów. Dzięki skutecznym zabiegom F. udało się podtrzymać istnienie tego zgromadzenia, mimo postanowień soboru w Lyonie (1274). Założył także żeńską gałąź zakonu – siostry serwitki. Według Martyrologium, F. zasłużył się także w krzewieniu pokoju na ziemi włoskiej. Dokumenty XI Soboru Powszechnego w Lugdunie (Lyonie), starającego się o zbliżenie z grekokatolikami, poświadczają obecność F. Benicjusza na tym spotkaniu. Zmarł w 1285 roku. Na kult zezwolono dopiero w roku 1671 (rok beatyfikacji). Szerzyli go głównie serwici, czcząc F. na równi z siedmioma założycielami zakonu. Innocenty XII w 1694 roku rozszerzył ten kult na cały Kościół. Obecnie główny jego ośrodek to kościół S. Maria delle Grazie w Rzymie, gdzie w 1684 roku przeniesiono relikwie świętego. Wspomnienie liturgiczne przypada 23 sierpnia. Dane na temat F. czerpiemy z pism jego następcy na stanowisku generała zakonu – Piotra z Todi. Do najstarszych przedstawień należy popiersie F. umieszczone na medalionie wykonanym w połowie XIV w. przez Vitale da Bolonia (kościół serwitów w Bolonii). Na wizerunku tym F. trzyma w ręce księgę. Na późniejszych wyobrażeniach na piersiach F. umieszczano emblematy słońca lub lilii (np. dzieło M. Palmezzano z XVI wieku znajdujące się w Narodowym Muzeum Irlandii w Dublinie).