(1769-1852)
– z pochodzenia była Francuzką, córką zamożnego przemysłowca z Grenoble. Urodziła się 29 sierpnia. Początkowo wstąpiła do sióstr wizytek, gdzie zresztą wychowywała się od młodości. Ojciec pragnął wydać ją dobrze za mąż, F. myślała jednak dla siebie o innym życiu. Ponieważ ojciec nie chciał nawet słyszeć o tym, iż jego córka miałaby zostać zakonnicą – F. kiedyś wybrała się wraz z krewną do klasztoru NMP i po prostu w nim już została. Na skutek protestów ojca opuściła jednak zakon, nie złożywszy ślubów. W czasie rewolucji 1789 roku, niekiedy narażając się na represje, pomagała chorym, bezdomnym, cierpiącym; wspierała także duchowo więżniów politycznych skazanych na gilotynę. I chociaż publiczne okazywanie religijności mogło grozić rozmaitymi konsekwencjami, F. czas jakiś kierowała własną kongregacją Córek Propagandy Wiary, założoną w odkupionym od rządu klasztorze NMP w Grenoble. Potem wielki wpływ na jej duchowy rozwój wywarła św. ➞ Zofia Barat, fundatorka zgromadzenia sióstr Sacre Coeur (Serca Jezusowego). F. złączyła swoje stowarzyszenie z siostrami Matki Barat. Po dwunastu latach Matka Barat wysłała F. do Ameryki Północnej. Do Paryża przybył bowiem biskup z amerykańskiego St. Louis, by zachęcić siostry zakonne do pracy wśród Indian. Wyjechała więc F. do Ameryki w 1818 roku wraz z czterema innymi siostrami Zgromadzenia Sióstr Najświętszego Serca Pana Jezusa. Pracę swą misjonarki rozpoczynały w skrajnie trudnych warunkach. Organizowały przytułki i ochronki dla najbiedniejszych. Walczyły z głodem, surowym klimatem, chorobami, nieznajomością języka Indian. Mimo to wspierały także misję jezuitów w Florissant (Missouri), pomagając braciom w wykonywaniu prac gospodarskich. Dopiero po 22 latach do pięciu sióstr dołączyły kolejne. Wtedy Filipina poprosiła o zwolnienie z funkcji przełożonej i udała się do upragnionej pracy ewangelizacyjnej wśród ludności indiańskiej. Ponieważ jednak nie znała języka, jej praca ewangelizacyjna ograniczyła się do modlitwy i wykonywania posług domowych. Przez samych Indian nazywana była „Kobietą, Która Się Ciągle Modli”. W dowód uznania dla ich trudu Indianie przynosili misjonarkom... ludzkie skalpy. Po roku takiej pracy odwołano ją do St. Charles, gdzie zmarła 18 listopada 1852 roku. Beatyfikował ją Pius XII w roku 1940, a kanonizował Jan Paweł II 3 lipca 1988 roku. Wspominana w liturgii w dniu narodzin dla nieba, czyli 18 listopada.