(?-449)
- o jego młodości i życiu przed objęciem stolicy biskupiej wiemy niewiele. Według Teodora Lektora (VI w.) F. był proboszczem katedry Hagia Sophia w Konstantynopolu, w 446 roku zaś został patriarchą Konstantynopola. Doznał wielu cierpień i zniewag, od początku bowiem przeciwstawił się cesarzowi Teodozjuszowi II, który dążył do podporządkowania sobie urzędu patriarchy. F. walczył też gorliwie z ówczesnymi herezjami. Potępił zdecydowanie w roku 448 na synodzie w Konstantynopolu *monofizytyzm Eutychesa. Stanowisko patriarchy zostało potem zatwierdzone przez papieża Leona Wielkiego w słynnym liście dogmatycznym Tomus ad Flavianum. Tymczasem cesarz popierał poglądy Eutychesa, co doprowadziło do kolejnych napięć pomiędzy dworem i patriarchą. Z urzędu został F. złożony przez tzw. sobór zbójecki w Efezie (Latrocinium Ephesinum) w 449 roku. Ten pseudosobór, zwołany przez zwolenników cesarza, uznał F. za heretyka i wyłączył z Kościoła. F. odwołał się od decyzji do papieża, który cały sobór uznał za nieważny. Za wierność papieżowi patriarcha został wypędzony ze swego biskupiego miasta. Zmarł w Lidii w 449 roku, nie dotarłszy na miejsce wygnania. Dwa lata później Sobór Chalcedoński uznał niezłomnego patriarchę za męczennika i potępił monofizytów. Następca cesarza Teodozjusza uroczyście sprowadził relikwie św. F. do Konstantynopola i złożył je w kościele świętych Apostołów. F. pozostawił po sobie kilka listów, z których do naszych czasów zachowały się cztery: trzy skierowane do papieża Leona I Wielkiego oraz jeden do cesarza Teodozjusza II. Wspomina się go 18 lutego.