(1681-1742)
– z pochodzenia był Włochem. Urodził się 6 sierpnia w miejscowości Lucera w Apulii. Należał do zakonu franciszkanów konwentualnych, do których wstąpił w roku 1695. Dziesięć lat później przyjął święcenia kapłańskie. W 1707 roku przybył do rodzinnej Lucery, gdzie do końca życia spełniał rozmaite posługi w miejscowym domu zakonnym. Pełnił obowiązki lektora studium filozoficznego, mistrza nowicjatu oraz prowincjała. Wierni cenili go jako kaznodzieję i kierownika duchowego. F. zainicjował szereg dzieł charytatywnych, m.in. zwyczaj obdarowywania najuboższych praktycznymi prezentami w okresie Bożego Narodzenia. Duchowość swą oparł na dwóch filarach: kulcie Męki Pańskiej i czci Matki Bożej. Jest autorem kilku dzieł teologicznych. Są to głównie rozprawki, medytacje, listy i homilie. Zmarł 29 listopada. W rodzinnym mieście Lucera znajdują się jego relikwie. Kanonizował go papież Jan Paweł II 13 kwietnia 1986 roku. Wspominany w dniu odpowiadającym narodzinom dla nieba.