(ok. 960-1028)
– należy do nielicznych przypadków, gdy w średniowieczu ktoś pochodzący z niskiego stanu społecznego otrzymał godność biskupa. Sam o sobie mówił „jestem biedakiem, wyciągniętym z brudu”. Urodził się ok. 960 roku w okolicach Poitiers we Francji. Wykształcenie zdobywał w słynnej szkole uczonego Gerberta (poźniejszy papież Sylwester II) w Reims. Potem udał się do Chartres, gdzie przez kilka lat pełnił funkcję kanclerza kurii biskupiej. Po śmierci biskupa Raula w 1006 roku został jego następcą. Jako biskup zasłynął swą działalnością w wielu dziedzinach życia kościelnego i społecznego. Odznaczał się przede wszystkim umiejetnością komunikowania się z innymi, życzliwością i umiejętnością łagodzenia sporów. Stąd służył jako rozjemca w sporach i doradca w sprawach politycznych (m.in. często doradzał królowi francuskiemu, Robertowi II Pobożnemu). Dbał w diecezji o dyscyplinę kościelną, organizując często synody; zwalczał liczne wówczas nadużycia w Kościele, m.in. symonię, i troszczył się o wykształcenie kleru. Założona przez niego szkoła katedralna przerosła w sławie nawet szkołę w Reims. Gorliwie administrował swą diecezją i słynął jako dobry jej gospodarz. Jemu zawdzięczamy dzieło odbudowy po pożarze sławnej katedry w Chartres. F. zostawił po sobie bogatą spuściznę literacką: przede wszystkim kazania, traktaty teologiczne (szczególnie z zakresu mariologii) i łacińskie hymny. Duchowość świętego, żywiony przezeń kult Matki Bożej oraz osobowość F. poznajemy z licznych listów. Zmarł 10 kwietnia. Wspomnienie przypada w dniu narodzin dla nieba. świadectwa kultu spotykamy już w XII wieku, w liturgii znalazł on odbicie dopiero siedem wieków poźniej.