także Radzim (ok. 927-1006)
– był przyrodnim bratem św. ➞ Wojciecha i podobnie jak on wywodził się z czeskiego książęcego rodu Sławnikowiców. Od najmłodszych lat pozostawał w otoczeniu swego wielkiego brata: pod koniec 988 roku przybył z nim do Rzymu, gdzie wspólnie z Wojciechem wstąpił do benedyktynów na Awentynie i otrzymał święcenia kapłańskie. Towarzyszył Wojciechowi w wyprawach do Czech i Polski (992-95), wziął także udział w tragicznej misji do Prus (996-97), gdzie stał się świadkiem męczeńskiej śmierci brata (stąd mylnie i jemu przypisywano śmierć w obronie wiary). Powróciwszy do Rzymu zdał papieżowi relację ze zdarzeń, których ofiarą padł św. Wojciech; ok. 999 roku otrzymał sakrę biskupią; w czasie zjazdu gnieźnieńskiego (1000) mianowano go biskupem gnieźnieńskim (w skład tej nowo utworzonej diecezji wchodziły sufraganie: krakowska, wrocławska i kołobrzeska). Ze wzmianek kronikarza Galla można wnosić o jakimś zatargu G. z królem Bolesławem Chrobrym; jego skutkiem była ekskomunika, jaką gnieźnieński biskup obłożył kraj; nie znamy jednak ani podłoża tego konfliktu, ani też skutków ekskomuniki. Źródła czeskie podają, iż G. zmarł 12 października i ten dzień wyznaczono na jego wspomnienie. W Polsce większego kultu, poza Gnieznem, G. nie zaznawał. Większą czcią otaczali go Czesi, którzy zresztą w 1038 zrabowali jego relikwie z Gniezna i wywieźli do Pragi. Pamięć o G. podtrzymywali przede wszystkim benedyktyni.