(1870-1956)
– urodziła się w Almenarze, w hiszpańskiej Kastylii, jako najmłodsza z sześciorga rodzeństwa; nie miała ośmiu lat, gdy stała się świadkiem śmierci rodziców i czworga sióstr i braci; dziewczynką zajął się najstarszy, pozostały przy życiu brat: zamieszkała w jego domu, ale mimo dziecięcego wieku musiała zajmować się gospodarstwem, co znacznie przerastało jej siły i możliwości. Mając 13 lat skaleczyła się w nogę, co spowodowało zakażenie i postępującą gangrenę; nogę trzeba było amputować, a że operacji dokonywał w domu niewykwalifikowany zbytnio medyk, odbywała się ona bez znieczulenia, wywiązały się też komplikacje, które na zawsze odbiły się na stanie zdrowia dziewczyny. Lata 1885-94 spędziła w klasztorze karmelitanek, ucząc się i zdobywając duchową formację, jednak stan zdrowia uniemożliwiał jej wstąpienie do tego zgromadzenia; jej duchowy przewodnik, widząc jej chęć pomagania innym, zwłaszcza biednym dziewczętom, zasugerował jej utworzenie własnego zgromadzenia; zanim jednak ono powstało, Genowefa, wraz z dwiema towarzyszkami rozpoczęła organizowanie ośrodków edukacyjnych i wychowawczych w swojej prowincji. W 1911 roku opracowano regułę zgromadzenia, które przyjęło nazwę Kongregacja Najświętszego Serca Jezusa i Aniołów Świętych (papieska akceptacja zgromadzenia nastąpiła trzy lata przed śmiercią założycielki, w 1953 roku; wydał ją papież Pius XII); dom generalny zgromadzenia znajdował się w Walencji. Przyszła święta spędziła w nim resztę pracowitego, pełnego trudów i osobistego cierpienia życia; zmarła jednak w innym klasztorze, w Saragossie, 5 stycznia 1956. Beatyfikował ją 29 stycznia 1995 i kanonizował w Madrycie, w czasie pielgrzymki do Hiszpanii, 4 maja 2003 papież Jan Paweł II. Wspomnienie – w dies natalis.