papież (ok. 669-731)
– urodził się w Rzymie; jego ojciec, Marceli, był prawdopodobnie urzędnikiem na dworze papieskim, gdzie przyszły święty spędził młodość. Ponieważ papież Sergiusz I (pontyfikat w latach 687-701) mianował go subdiakonem i bibliotekarzem ok. 690 roku, należy przypuszczać, że św. G. II urodził się ok. 670 roku lub nieco później. W każdym razie diakonem uczynił go papież Konstantyn (pontyfikat w latach 708-715) i zabrał ze sobą do Konstantynopola na rokowania z cesarzem Justynianem II, gdzie G. mógł się sprawdzić zarówno jako dyplomata, jak też wypróbować siłę swojej wiary i przekonań. Tak oto wszedł w krąg najistotniejszych spraw papiestwa i dlatego po śmierci papieża Konstantyna (715) prawie jednogłośnie obrano go jego następcą, chociaż nie posiadał nawet święceń kapłańskich. Otrzymał je 19 marca 715 wraz z sakrą biskupią. Zasiadając na Stolicy Piotrowej zaznaczył się zwłaszcza troską o przebieg ewangelizacji terenów dzisiejszych Niemiec i Austrii; mianował św. ➞ Bonifacego-Winfrida arcybiskupem misyjnym i wyposażył w szerokie kompetencje. Musiał także zwalczać skutki szerzącego się na Wschodzie ruchu obrazoburców, który wspierał cesarz Leon III Izauryjski; szukać sposobu, by utrzymać stale grożącą rozpadem jedność Kościoła. Musiał także ścierpieć akty odwetu ze strony cesarza w postaci ataków na terytoria Państwa Kościelnego i odpierać agresję Longobardów, którzy najechali i zniszczyli Rzym. Odbudowywał miasto po zniszczeniach, poprawił stan jego obwarowań, wzniósł kilka nowych i odrestaurował wiele starych świątyń. Za jego pontyfikatu odbył się w Rzymie synod, poświęcony m.in. sakramentowi małżeństwa. Zmarł 11 lutego i spoczął w Bazylice św. Piotra w Watykanie. W tym też dniu jest wspominany przez Kościół.13 Św. Grzegorz II (669-731)