papież (?-741)
– był; prawdopodobnie syryjskim kapłanem, zanim po śmierci św. ➞ Grzegorza II powołano go w 731 roku na Stolicę Piotrową. Podobnie jak św. Grzegorzowi II, również i jego następcy przyszło się zmagać z szerzącym się na Wschodzie i popieranym przez cesarza Leona Izauryjskiego ruchem obrazoburców; również i on zabiegał o większą skuteczność misji w Niemczech św. ➞ Bonifacego-Winfryda, którego mianował swym legatem. Dzięki temu silnemu wsparciu ze strony Rzymu powstały diecezje w Passau (Pasawie), Regensburgu (Ratyzbonie), Salzburgu, Eichstadt, Erfurcie, Würzburgu. Usiłował zapobiegać skutkom narastających na Wschodzie prześladowań: wspierał moralnie tych hierarchów, którzy postanowili pozostać wierni Rzymowi, broniąc świętych wizerunków i relikwii. Kiedy zabiegi dyplomatyczne na dworze cesarskim o zaprzestanie prześladowań nie odniosły skutku – obłożył cesarza ekskomuniką; ten zemścił się, zajmując należące do Rzymu Sycylię i Kalabrię na południu Włoch, zaś interweniujących legatów papieskich aresztował. Zorganizowany przez G. synod w Rzymie, potępiający ruch ikonoklastów, miał – przynajmniej na razie – bardziej wymowę symboliczną i moralną niż realne konsekwencje. W historii Kościoła św. G. II papież zaznaczył się też jako niestrudzony budowniczy kościołów, dbający także o bezpieczeństwo Wiecznego Miasta; dla ochrony relikwii wybudował w Bazylice św. Piotra specjalną kaplicę. W niej też został uroczyście pochowany po śmierci, która nadeszła 27 lub 28 listopada. Martyrologium rzymskie początkowo za dzień jego wspomnienia przyjęło dies natalis, ale po reformie z roku 1969 wspomina się św. G. II papieża 10 grudnia.