(1013-54)
– urodził się 18 lipca w Althausen w Niemczech. Był synem hrabiego Wolfrada II. Przydomek „Kaleka” nadano mu ze względu na jego ułomność fizyczną, od urodzenia utrudniającą mu poruszanie się. H. wychowywał się u benedyktynów na wyspie Reichenau (Jez. Bodeńskie) i tu w roku 1040 złożył profesję zakonną. Dzięki cierpliwości, pracy i wrodzonym zdolnościom intelektualnym stał się jednym z wybitniejszych umysłów epoki. Zajmował się historią, matematyką, geografią. Jednym z najważniejszych dzieł H. jest Kronika będąca historią świata od narodzenia Chrystusa do 1054 roku. W dziedzinie matematyki przyczynił się do późniejszego otwarcia Zachodu na odkrycia dokonane przez Arabów (m.in. De computo – praca o obliczaniu czasu; De eclipsibus – traktat o ruchu ciał niebieskich; De utilitate astrolabii – pierwsze poważne dzieło o zastosowaniu astrolabium). Zaznaczył się również na polu średniowiecznej teorii muzyki, napisawszy pracę zatytułowaną O muzyce. Sam zresztą komponował antyfony i hymny: jemu przypisuje się tak znane hymny liturgiczne jak: Witaj, Królowo, Matko Miłosierdzia (Salve Regina, Alma Redemptoris) oraz Przyjdź Duchu Święty (Veni, Sancte Spiritus). Jest autorem kilku prac ascetycznych i żywotów świętych. Zmarł 24 września. Czczono go najpierw w klasztorach Szwajcarii i południowych Niemiec jako błogosławionego. Kult ten zatwierdził Pius IX w roku 1863. Wspominany w dies natalis.